Помніш вечэр: с табою мы ў чоўні былі,
І па возеры сонным плылі;
Месяц круглы з блакіту на нас пагледаў,
Залацістые косы ён путаў і рваў
Ў хвалях вод, што за чоўнам ішлі...
На душы нам так сьветла, так ясна было –
Мы шчасьлівы былі... Ты пакінуў вясло
І падняўся з руля, і сеў побач мяне,
І па соннай, гладкой вадзяной раўніне
Ціхім ветрам нас лёгка нясло...
Нам с табой не хацелась тагды гаварыць:
Мы баяліся возера с сну разбудзіць.
Маю руку ў свае ты даволі узяў, –
Лёгка сьціснуў і сьціха - ледзь чутна сказаў:
Праз жыццё гэтак будзем мы плыць!
Ізноў змоўк... Месяц з неба так ясна сьвяціў, –
Сваім блескам ваду ён усю залаціў,
А лазняк малады, што так рос над вадой,
Шэлясьцеў і шумеў і ківаўся над ёй,
Якбы нешта усё гаварыў.
Якбы думу сваю хвалі соннай шэптаў,
І галінкі свае ў вадзе яснай купаў.
Раптам вецер аднекуль шальны наляцеў,
I трывожна і громка лазьняк зашумеў...
– «Будзе бура», – ты ціха сказаў.
С шумам хмара з-за лесу йшла з ветрам на нас;
Ў небі бліснуў маланкі агонь і пагас,
А віхор на вадзе закруціў-зашумеў,
А на небі ўжо гром раскаціўся – грымеў,
Ў хвалі кідала лодку і нас.
Ты ж весла ухапіўся і сьмела устаў;
Лодку кідала, гнала - ты сьмела стаяў!
Хвалі гнаные ветрам стагналі, раўлі,
С плескам брызгалі ў лодку і далей плылі;
Ты ня дрогнуў – стаяў – веславаў...
І здавалася мне, што ты бог над вадой;
Не баялась я буры, бо ты быў са мной.
Ты прыгнуўся, спакойна руку маю ўзяў
I, заглянуўшы ў вочы, мне з моцай сказаў:
– «Будзь спакойна: я – тут, я – с табой»...
Хоць нас вецер шалёны на хвалях насіў
І хоць човен ён гнаў, і кідаў, і круціў, –
Ані разу ад страху ня дрыгнула я,
Бо ў руках у тваіх рука была мая,
Бо ты, мілы, са мною там быў!..
|
|
